Nie dałem się zatruć nienawiścią!
Audycja, w której opowiadamy o PATRONIE ZESŁAŃCÓW
ks. Władysławie Bukowińskim
i potomkach polskich zesłańców w Kazachstanie
Zapraszamy do wysłuchania audycji poświęconej niezwykłej historii ks. Władysława Bukowińskiego – PATRONA ZESŁAŃCÓW.
Gośćmi redaktor Jagody Podolak są Panie: Danuta Lenik – doktor teologii, wieloletnia prezes Stowarzyszenia im. ks. Władysława Bukowińskiego OCALENIE oraz Natalia Rykowska – doktor nauk społecznych, urodzona w Kazachstanie w rodzinie polskich zesłańców, autorka książek poświęconych historii Polaków na Wschodzie oraz honorowa prezes Społecznej Regionalnej Kulturalno-Oświatowej Organizacji Dom Polski w Jarosławiu (Rosja).
Audycja została nagrana w studiu Beskidzkiego Radia Katolickiego Anioł Beskidów; wyemitowana 28 października oraz 04 listopada (cz.2) 2016 r. w programie Rozmowa Dnia.
RYS HISTORYCZNY
Ks. Władysław Bukowiński urodził się w 1904 roku w Berdyczowie, w patriotycznej rodzinie Cypriana Józefa Bukowińskiego, który był z wykształcenia agronoma i dyrektorem cukrowni oraz Jadwigi Scipio del Campo, pochodzącej ze spolszczonej włoskiej rodziny, która do Polski przybyła z królową Boną.
Dwa lata po śmierci matki, uchodząc przed bolszewicką inwazją przeprowadził się z rodziną do Polski i zamieszkał we wsi Święcica, w sandomierskim. 24 września 1921 zdał egzamin maturalny w Krakowie i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Należał do Akademickiego Koła Kresowego, będąc przez dwie kadencje jego prezesem. Studia ukończył 24 czerwca 1926, otrzymując tytuł magistra prawa. W tym samym roku wstąpił do Seminarium Duchownego.
Święcenia kapłańskie otrzymał w Katedrze na Wawelu 28 czerwca 1931 roku z rąk metropolity krakowskiego abpa. Adama Stefana Sapiehy. Był wikariuszem i katechetą w Rabce i w Suchej Beskidzkiej. W roku 1936 na własną prośbę wyjechał na Kresy do Łucka, gdzie został wykładowcą w Seminarium Duchownym.
Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu Armii Czerwonej na Wołyń, biskup łucki mianował ks. Władysława Bukowińskiego proboszczem katedry w Łucku.
22 sierpnia 1940 roku był po raz pierwszy aresztowany przez NKWD. Został skazany na osiem lat łagrów. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej NKWD rozpoczęło likwidowanie więzienia w Łucku poprzez masowe rozstrzeliwanie więźniów. Razem z innymi więźniami miał zostać rozstrzelany 23 czerwca 1941 roku; cudem uniknął śmierci. Leżąc na dziedzińcu więziennym pod kulami udzielał rozgrzeszenia współwięźniom. Gdy wkroczyli Niemcy, wrócił do swych obowiązków proboszcza katedralnego.
Oprócz obowiązków proboszczowskich katechizował dzieci, opiekował się rodzinami więźniów, ratował żydowskie dzieci ukrywając je w katolickich rodzinach, opiekował się przybywającymi do Łucka ofiarami ukraińskich czystek etnicznych, dożywiał jeńców sowieckich umierających z głodu w niemieckim obozie jenieckim.
W nocy z 3 na 4 stycznia 1945 roku został aresztowany przez NKWD. Od lipca 1946 roku był ponad rok więźniem w czelabińskim obozie, pracował przy wyrębie lasów i przy kopaniu rowów. W listopadzie 1947 roku został przeniesiony do obozu na Uralu. Z ciężkim zapaleniem płuc trafił do szpitala w Czelabińsku. Po opuszczeniu szpitala był więźniem obozu w Dżezkazganie, pracował tam pod ziemią w kopalni miedzi.
Po morderczej, kilkunastogodzinnej pracy odwiedzał chorych w więziennym szpitalu. Codzienne odprawiał wcześnie rano Mszę św. klęcząc na pryczy, która zastępowała mu ołtarz.
10 sierpnia 1954 roku po zwolnieniu z obozu został zesłany do Karagandy. Pracując jako stróż na budowie podejmował w ukryciu posługę duszpasterską. Jednocześnie był zmuszony meldować się co miesiąc na komisariacie milicji, zdawał relacje z tego gdzie przebywał i co robił.
Gdy w 1955 roku można było wrócić do kraju – odmówił; chciał służyć wiernym w Kazachstanie. Odbył wyprawy misyjne m.in. do Tadżykistanu, Ałmaty, Semipałatyńska, Aktiubińska. W roku 1958 został ponownie uwięziony na trzy lata i zesłany do łagrów na Syberii. Przebywał przymusowo w Czumie w obwodzie irkuckim oraz obozie dla „religiozników” w Sosnówce.
Spędził w łagrach i więzieniach 13 lat, 5 miesięcy i 10 dni.
25 listopada 1974 odprawił swoją ostatnią Mszę św. i ze względu na bardzo zły stan zdrowia został odwieziony do szpitala w Karagandzie, tam zmarł 3 grudnia o godz. 5:00.
Beatyfikacja bohaterskiego apostoła Kazachstanu, więźnia sowieckich łagrów odbyła się 11 września 2016 roku w Karagandzie.
Jest on pierwszym błogosławionym Kościoła katolickiego obrządku łacińskiego w Kazachstanie. Jego grób znajduje się w kościele pw. św. Józefa w Karagandzie.